விந்தை (சிறுகதை)
மாலா ஒரு சாதாரண பள்ளி ஆசிரியை. ஏழ்மையில் பிறந்தாலும், தன் கல்வியால் உயர்ந்தவள். மனதளவில் பெரியவளா இருந்தாள், அது அவள் பிறரை உயர்த்தும் மனப்பான்மையால்தான். அவளது வீட்டில் பல மாணவிகள் வந்து தங்கியிருக்கிறார்கள். படிக்க வசதி இல்லாத சிறுமிகள், அவரளுடைய குடும்பத்தில் ஒரு பகுதியாய்க் கலந்திருக்கிறார்கள்.
அந்த மாதிரியான மாணவிகளில் ஒருத்தி தான் சுதா.
இடுப்புக் கட்டும் துணியோடு வந்த அவளை, மாலா பள்ளியில் சேர்த்தாள். புத்தகங்கள் வாங்கிக் கொடுத்தாள். சாப்பாடு, துணி, உறவு — அனைத்தையும் தந்தாள். பத்து ஆண்டுகள் கழித்து சுதா ஒரு பெரிய பதவியில் சேர்ந்தாள். வாழ்க்கையில் நிலைத்தவள். அவளுக்கு அப்போது மாலா ஒரு “பாதை” மாதிரி.
ஆனால் பதவி, பெருமை, புது வட்டாரம்… எல்லாம் சுதாவை மாறச் செய்தது.
தனக்குத் துணை நின்ற மாலா, இப்போது அவளுக்கு முன்னாள் நினைவாக மட்டுமே.
அதற்கும் மேலாக, ஒரு நாள் பத்திரிகையில் ஒரு செய்தி:
*“சுதா: எனது வெற்றிக்கு யாரும் காரணமில்லை; இது முழுவதும் என் உழைப்பு.”*
மாலா வாசித்தபோது, கண்களில் கண்ணீரும், உதட்டில் புன்னகையும் கலந்து வந்தன.
அவளது கணவர் கேட்டார்:
“இதுல உன் பெயரே இல்ல. சுதா உனக்கே எதிராக பேசியிருக்கிறாள் போல.”
மாலா மெதுவாகச் சொன்னாள்:
“அதுதான் விந்தை. நாம் உதவி செய்தவர்களே, நம்மை மறந்துவிடுகிறார்கள் — சில நேரம் எதிரியாகிறார்கள். ஆனா அது எனக்கு கவலையில்லை. என் உதவி விலைக்காக இல்ல.”
மாலா, அடுத்த நாளும் பள்ளிக்குச் சென்றாள். மறுபடியும் ஒரு புதிய மாணவிக்கு புத்தகம் வாங்கிக் கொடுத்தாள்.
